Հայաստանը սուվերենությունը դեռ չի կորցրել։ Վտանգ կա, գուցե նույնիսկ լուրջ վտանգ, բայց ժամանակից առաջ ընկնել ու սերունդների անունից մեզ դատափետել Հայաստանի ինքնիշխանությունը կորցնելու համար չարժե։ Գրել տենց, նշանակում ա համակերպվել հնարավոր կորստի հետ, որ կարա լինի, բայց կարա և չլինի։ Ամեն ինչ մեզնից ա կախված։ Էդ Սերժը չի ծախել մեր անկախությունը, էդ մենք ենք ուզում օր առաջ ազատվել անկախությունից։ Որովհետև մենք քչից-շատից գիտենք ոնց ա պետք նվաճել անկախությունը, բայց չգիտենք ոնց ա պետք պահպանել այն։

Տրագիկոմեդիա է, որ մի ամբողջ ազգ, բան ու գործ թողած, զբաղված է մի այլ երկրի ղեկավարի՝ Պուտինի այցելության մասին մտածել-մտահոգվել- խոսել- քննարկելով, բնականաբար, յուրաքանչյուրը յուրյան դիրքերից:

Ո՞վ կարող է Ծերեթելի խաչմերուկի մոտ գտնվող N, N շենքերի N, N բնակարաների ընտանիքներին համոզել, որ ազատ, անկախ պետությունն ավելի լավ է, քան սովետական գարշելի, գաղութատիրական կայսրությունն էր: Այդ անպետք կայսրությունն այս մարդկանց շատ տարիներ առաջ անհատույց բնակարան էր հատկացրել և այդ բնակարանում մեկուսի հանգստանալու, ճաշելու, քնելու անձեռնմխելի իրավունք:

Սարսափելի է՝ արդեն քանի տարի է, ինչ այլևս չենք սպասում Ամանորին: Դա մի կողմից դարդ է, մյուս կողմից ցավ: Տասը օր արի ու դիմացիր, մի կողմից գների եռակի բարձրացման տակից, եթե կարող ես դուրս արի, մյուս կողմից էլ հարևանի սեղանի ու քո սեղանի մրցակցության:

Պտուղ-բանջարեղենի խանութում տեսականին կարգով-սարքով դասավորած է, տեղը տեղին: Մրգերի արկղերի վրա համապատասխան «անուն-ազգանուններն» են ու դրանց հեռախոսի համարները, որ պարզվում է՝ գներն են: Նայում եմ՝ կարդում. «Ամերիկական տանձ», հաջորդը՝ «Չինական տանձ»… Նայում եմ, հաջորդ արկղում մեր տեղական ընտիր տանձերն են շարված՝ առանց որևէ գրության: "За державу обидно" տոնով, բարձր-բարձր ասում եմ. «Ա´յ մարդ, բա մեր տանձերի վրա՞ ինչի չեք գրել՝ «Հայկական տանձ»:

Որևէ մեկն ինձ հարցրել է, թե արդյոք ես ուզու՞մ եմ, որ իմ՝ առանց այն էլ տկար աշխատավարձից տոկոսներ պահվեն՝ 40 տարի հետո ինձ վերադարձնելու պայմանով:

Եթե մի քաղաքական գործչի՝ Շանթ Հարությունյանի տեսակետները կիսում են հազարավոր մարդիկ, եթե տասնյակ հազարավոր մարդիկ կարծում են, որ Հայաստանը չպետք է ռուսական նեոկայսրության գավառ դառնա, եթե նրանք Շանթի նման դեմ են, որ Վ. Պուտինը գա Հայաստան, ու նրան սկուտեղի վրա մատուցեն Հայաստանի անկախությունն ու անվտանգությունը, ապա ոչ թե Շանթն ու տասնյակ հազարավոր մարդիկ են հոգեխանգարված, այլ մեզ բոլորիս գիժ անվանողները:

Շատ եմ ցավում, որ հայրենասիրությունը պախարակելի է հռչակվել հայագիտության մեջ: Ինչով ուզում ես զբաղվիր. եթե մեջդ հայրենասիրություն չկա, եթե քո ժողովրդին «հանրույթ» ես անվանում, մեկ է, քեզ ճղես էլ՝ միջակությունից կես քայլ անգամ առաջ չես անցնի: Ուրիշ բան, եթե ասես՝ երբեք ազգային սնապարծությամբ մի տառապիր, գիտական հարցերը քննելիս, երբեք անբարեխիղճ մի եղիր, զեղծարար մի եղիր, գրագող մի եղիր, մեծամիտ մի եղիր, պոռոտախոս մի եղիր, ստրկամիտ մի եղիր, եթե հայագիտությամբ ես զբաղվում, քո ազգին ներկայացրու այնպիսին, ինչպիսին որ կա՝ առանց վատն անտեսելու: Թե չէ հայրենասիրությունն ի՞նչ կապ ունի գրչակության և անազնվության հետ:

Ես հասկանում եմ մարդկանց, որ էլ չեն դիմանում և ուզում են արտագաղթել: Ես նույնիսկ հասկանում եմ նրանց, ովքեր սպառնում են իրենց արտագաղթով։ Նրանք դեռ չեն կորցրել միամիտ հույսը, թե Հայաստանում ինչ-որ մեկի պետք են:

Վերջին տասնամյակը «հավերժ» նախագահների գահավիժման շրջան էր, և արդեն իսկ կարելի է խորհել որոշ օրինաչափությունների մասին. մեկ անգամ իշխանության գալով ու սեփական ժողովուրդներին խաբելու և բռնաճնշելու միջոցով իշխանությունը քսան և ավելի տարիներ սեփական ընտանիքի ձեռքը պահող պետության ղեկավարների զգալի մասի վախճանը տխուր և դաժան եղավ: